Eitt ból

Ein  góðan dag síðsta vár steðgaði eg á uttanfyri Breiðá, ætlanin var at taka mynd av einum Smyrli sum hugagóður át ein smáfugl hann hevði tikið, men eg varð ov seinur.

Smyrilin fór á flog við fonginum táið hann varnaðist meg, men eg fekk tó nakrar myndir av bólinum sum stendur niðanfyri vegin.

Sagt kann verða um ein góðan vetur, at ikki sást sparl í nøkrum bóli.

Í orðabókini stendur, at eitt ból er: Eitt skýli í haganum hjá seyði, ella  ein bráfeingis lega reidd á gólvi.

Óivað kenna øll hugtakið: At reiða sær eitt ból.

Fleiri munnu tey tó vera sum ikki vita hvat eitt rættiligt ból er fyri nakað. Í eygunum hjá mongum eru hesar myndir tiknar av einum gomlum seyðhúsi sum einki tak hevur, men so er ikki. Hetta er eitt rættiligt ból, so sum eitt ból eigur at síggja út. Í hesari inngirðing kann seyðurin finna sær lívd fyri vindi, kava og regni.

Í  dag kunnu fremmandagestir fáa ból og bita í onkrum gistingarhúsið – um reitt er upp á gólvinum í hesum førum, kann ikki hugsast.

Hettar bólið liggur væl, niðarlaga í haganum, undirlendi er turt og nosligt.

Í tí eina ørindinum í yrkingini hjá Christian Matras. Nú nemur náttin við smæru, verður sagt frá seyðinum sum fer at leggja seg.

Nú nemur náttin við smæru

Og fjallið hvílist í kvirru.
Bert dunið frá dimmilunda.
Nú durvar eitt hav í kyrru.
Til bóla seyðirnir stunda.

 

[15.10.2008 – Jóhan Heri Joensen]