Varmakeldunátt.
Spríkir upp úr døkkari mold ein lívligur keldusproti at væta í summarloti sovandi fold.
Slotar uppi við fjallagrein
fáligt summarnáttarljós,
sum kínir tindar og skørð
heyggjar og herður –
hvørja upps og lág
og tað sprund,
sum sat kelduni hjá.
Vatir henda dís
sínar varrar í kelduvatni,
sum tutlar lívgevandi vág
til unga elskandi sál.
Teir flógvu perludropar
liggja á ungum varrum
sum ein vond
um heimsins lond.
Ein kærleikans ond,
á rodnandi kinnum.
teska um dimmið
á hesi stevnustund
eitt ljóð
í kelduvatni –
um livnandi sprund.
Eitt hásummarfljóð,
sum gjørdist mítt kó
í míni Varmakeldulund.
Frits
[28.06.2006 – Jóhan Joensen]
